( هو که تفاق وَست )
لُپای سَی محمود سُهر سُهر بیدن، سَرِس گهپ و میاس نه شَه بیدن و نه بور.
مِن کلاس دُیُم ری نیمکت آخری کِل خوم نشهسه بید، ناهلاج، بی یوکه بفهمه سرمه ز بوی دهونس اگرنیدم پس.
دائم وِ اُفتین کُتِس مُفِسه اِسُرنید، ولایی که ریس اوبال بید به نَشخ کُتِس اِنِیشتُم، ندونستم حسیتی چنه، اما غصه بئومه آخردم که کُت نداشت.
سَی محمود زنگا تفری که بچیَل اِدَونستن ز دین یک و اِوُرکندن، با مو رَه اِرهد و بی یو که مو پُرس کنم، زِ زنده ای خسون اگهد. یه روز زِم پرسی: ایسا رادیون دارین؟
دَ ف اول بید که اِی کلمنه اَشنیده بیدم. سی یو که کم نیارم گهدم اسونیم.
گهد: ایما قالی دستباف داریم، اما دام پهنس نیکنه اگوی پَرچَل ابوی. شوا ری نمد اخوسیم. زید ری شونم و گهد: آدونی بئوم مالگردی کنه و نَرزی سونه. هم حالا سی چلتا گوسند داریم مِن گله تاتُم به ایلاق.
هموجور که گپ ازید مُفسه وا اُفتین کُتس اسُرنید.
مِن هر زنگ تفریح ز بئوس اگهد که مردم اخوانس و غلوه نرزی بس ادن. ترسستم زس پرس کنم چه خردی که لُپات چنو سُهرن تا یو که خوس سروُردار کرد و گهد: ایسا هرشَو شُله پزین؟ نترستم دُرو بدُم، سرمه جمنیدم، جوری که ندونم چه اگوی، منظورس پهدن برنج بید. دیندا حرفسه نگرهد و گهد: سرِخرمنا برنج، بئوم گونی گونی چلتوک ایاره به حونه. نوم چلتوک که وی ری زونس یهَو واساد و گهد: دلت اخواهه سیر خُرما بخوری؟ ز اشنیدن نوم خرما، اَو ری زَوونم رَو وست و جلد جلد قورتس ادام.
( هر روز که ز. دم دکون ملا علی بقال آگدردم، تیم که به نَوت خرما یُفته منی من دهونم چیرو رَه یُفته.)
گهدم چه جوری مو که پیل ندارم! گهد: پینشنبه که یه گُهره هدیم آگومت چه کنی.
🌸🌸🌸
روز پینشنبه ز رِی تُل نیشتیم به پاریووای برنجکال که حوشای طلاییسون مِن افتوو پسین بِرچ ازَیدن. نیشت بِم و گهد: مِن ای یه لا جُوه سردت نید؟ پَهروی ری شونمه که باد هَلمت ایاورد بکنِس، وا دهس گرهدم و گهدم: حلا وا چه کنیم؟ بی یو که جواوم بده شِوِر آبید مِن برنجکالی. مو هم ز دینی وَستما رَه. دَم کَرت اولی که رسیدیم نیشتم به دشت گهپی ز چلتوک رسیده که لابلا هر چنتا کَرت یه آدُم واساده بید. به سَی محمود نیشتم که دو دهسی حوشه هانه اِریتَند و اطپنید مِن جیوا کُتس. هنی هم ملتفت نوابیدم سی چه ویدیم مِن برنجکالیا. یَهَو بنگم کرد و گهد مر نیبینی افتو داره اگُدرده؟ جلد بریتَن بکن مِن جیوات. دستپاچه بیدم به جُوه ی بلندی که ورُم بید نیشتم،جیو نداشت، ندونستم سی چه وا حوشه هانه بریتنُم. پاهام ز ترس آدُمگل ری بُهرا و دوف وسته بیدن. زنو بنگ کرد هَی آل برده هُنو داهولن. بریتَن پُر کِنارت. مَر خرما نیخوای؟ دهسم رهد سی حوشه ی طلایی چلتوک که بریتنمِس، یهو دام وَی دم تیام که دائم اگد: رودم بار گُسنه اینه به کول اکشیم که زیر بار ننگ نَرُهمیم. دهسمه پس کشیدم و رهدم کِل سَی محمود نهلشتمس سرکوفتم بده، زس پرسیم داهول چنه؟ هو هم سرسه جمنید و گهد: ندونم. هو ز شوق جیواس که پُر بین ز چلتوک، دی نوساد زَید به سربالایی تل و مو هم ز دینس. ملا علی بقال که دکونس نهِنگ کپر خمون بید مونه ایَشنهد، گهد: تو سی چه دَس پَتی ویدی؟ دُنگ ندادم. یه دمون جیوا سی محمود تَینید مِن لنگ ترازین و یه چَنگ خرما لفنید لا یه ورق سیا مَشخ و دادس. هو هم یه کلِسه خرد و دوکله هم نهاد من تنگه دهس مو و فیچست و رهد.
مو هم یه کله خرمانه نادم مِن دهونم و دندون ریس نزیدم که دیرتر آَو وابوهه و او یکیسه مِن تنگه دهسم قام کردم و رهدم به حونه. به دَدو کوچیرم هشار کردم بُردمس کِل کپَر، همیوکه مشتمه واز کردم، خرمانه که دید، تیاس ز کاسه فیچستن به در،کله خرمانه وُرواند و تا وخت شوم حصه هاس مِن دهونمون بیدن.
_______
جواد خسروی نیا

منبع: گروه واتساپ سرتال