گِرهدم سَرکِتاوی، طاله سنگین ِخومه دیمه
مِنِ ئی زندگونی حالِ مغوینِ خومه دیمه

زِ دستِ زحمِ زوناسونْ منِ تی مو علالی نی
کُیه وا رم که طافه جورِ گژدینِ خومه دیمه

غَمس نیله که راحت رم به مینِ حونه ویرِخوم
سُکِ حارا و لونه مینِ پرژینِ خومه دیمه

بئو باوا مو مَر حینِ کُرِ پیغمبره رهنه
که صد نُرفین و آهِ وسته وا دینِ خومه دیمه

اِگَشتم تا بوینم کی بُهونِ رازمه دِردِه
که زونِ جورِ شُمشیرِ خَوَرچینِ خومه دیمه

اَیَر صد رَهنِمونی زم کُنین نیرِه منِ گوشم
که عشقس دینمه،پیغمبره دینِ خومه دیمه

مو عمری خارِ مِن تی دشمنونْ بیدم چه وابی که
به دستِ گویلم زحمِ تَوَرزینِ خومه دیمه

به زیرِ برفِ غم؛ کینو ز زونی ایروه آخر
ز پا وستم ز وختی مینِ آهینه خومه دیمه

علی پارسه سرلک

منبع: ارسال شده توسط خود شاعر در گروه واتساپ ساوات رامهرمز

۲۶ فروردین ماه ۱۴۰۴